براکت شفاف ارتودنسی به دو صورت شفاف یا همرنگ دندان یا همان سفید در درمان ارتودنسی به کار می رود. البته هنوز سیمی که برای درمان به کار می رود فلزی است. پس این نوع از ارتودنسی به طور کامل نامرئی نمی باشد. بلکه میزان دیده شدن را کاهش می دهد که مخصوصا این کاهش دیده شدن در مشاهده از فواصل دور بیشتر است.
به طور کلی اگر دندان های شما بسیار روشن است ، استفاده از براکت های شفاف نمای بهتری ایجاد می کند و اگر دندان های زردتری دارید از لحاظ زیبایی بهتر است از انواع هم رنگ دندان استفاده کنید. ولی بهتر است در نهایت از نظر متخصص ارتودنسی استفاده کنید. البته باید بدانید با استفاده از این براکت ها فقط رنگ آنها متفاوت می باشد و درمان ارتودنسی در نهایت به صورت معمولی و با سیم و کش انجام می شود. اما استفاده از براکت های شفاف معایب هم دارد. به طور مثال معمولا درمان با براکت های شفاف به علت مشکلات تکنیکی معمولا بیشتر طول میکشد. یکی از علت هایی که باعث این مشکل می شود این است که چون این براکت ها به شکستن حساس تر می باشند. لذا معمولا متخصص ارتودنسی نیروی ضعیف تری اعمال می کند که باعث کند شدن درمان می شود. همچنین شکستن های بیشتر این نوع براکت ها هم روند درمان را کند می کند.
به علت حجیم تر بودن براکت های شفاف امکان آزرده کردن بافت نرم لب و گونه هم بیشتر می باشد. همچنین درمان ارتودنسی با براکت های شفاف هزینه بیشتری از براکت های فلزی دارد.
از معایب دیگر این است که با وجود استفاده از سیم های فلزی به صورت کامل ارتودنسی نامرئی محسوب نمی شود. درنهایت موادی که در این براکت ها از آن ساخته می شوند می تواند از آلومینامونوکریستال باشد که شفاف تر است. یا از نوع پلی کریستال باشد که سفیدتر می باشد. البته انواع پلاستیکی هم قبلا وجود داشت که به علت مشکلات زیاد از بازار درمان ارتودنسی حذف شد.
در نهاین توصیه ما به شما این است که از متخصص ارتودنسی خود مزایا و معایب هر یک از این روش ها را بخواهید و نظر ایشان را در اولویت قرار دهید.
اُرتودنسی (Orthodentics)
یکی از رشتههای تخصصی است. این کلمه مرکب است از دو واژهٔ لاتین «ارتو» به معنای «راست» و «درست»، و «ادوس» یا مشتق آن «دنس» به معنای «دندان». ارتودنسی یکی از مهمترین رشتههای تخصصی دندانپزشکی است. همچنین اولین تخصص معرفیشده در دندانپزشکی میباشد. کار ارتودنسی بیشتر تصحیح مال اکلوژن یا جفتشدن نامناسب دندانهاست. این امر میتواند ناشی از موقعیت نادرست دندانها یا دو فک نسبت به هم باشد، یا ممکن است درجاتی از هر دو مشکل در یک فرد موجود باشد. درمانهای ارتودنسی ممکن است تنها بر تصحیح موقعیت دندانها و یا تغییر الگو و جهت رشد دو فک (درمانهای ارتوپدیک) متمرکز باشد. از جنبهٔ دیگر میتوان درمانهای ارتودنسی را به درمان با دستگاههای ثابت و متحرک تقسیم کرد. دستگاههای ثابت دستگاههایی هستند که در طول درمان نیازی به خارج نمودن آنها از دهان توسط بیمار وجود ندارد و اجزای اصلی تشکیلدهندهٔ آنها براکت و سیم میباشد. براکتها همان اجزای کوچکی هستند که توسط چسب خاصی به دندان چسبانده میشوند. در بین مردم از اصطلاح سیمکشی یا سیمبستن دندان هم برای اشاره به این عمل استفاده میشود. دستگاههای متحرک انواعی هستند که بیمار میتواند در طول درمان آنها را از دهانش خارج کند، البته گاهی این خارج نمودن ممکن است بنا بر تجویز ارتودنتیست محدود به زمانهای کوتاهی مانند زمان غذاخوردن یا مسواکزدن باشد. این نوع دستگاهها در بین مردم به «پلاک» مشهورند.