براکت شفاف ارتودنسی به دو صورت شفاف یا همرنگ دندان یا همان سفید در درمان ارتودنسی به کار می رود. البته هنوز سیمی که برای درمان به کار می رود فلزی است. پس این نوع از ارتودنسی به طور کامل نامرئی نمی باشد. بلکه میزان دیده شدن را کاهش می دهد که مخصوصا این کاهش دیده شدن در مشاهده از فواصل دور بیشتر است.
به طور کلی اگر دندان های شما بسیار روشن است ، استفاده از براکت های شفاف نمای بهتری ایجاد می کند و اگر دندان های زردتری دارید از لحاظ زیبایی بهتر است از انواع هم رنگ دندان استفاده کنید. ولی بهتر است در نهایت از نظر متخصص ارتودنسی استفاده کنید. البته باید بدانید با استفاده از این براکت ها فقط رنگ آنها متفاوت می باشد و درمان ارتودنسی در نهایت به صورت معمولی و با سیم و کش انجام می شود. اما استفاده از براکت های شفاف معایب هم دارد. به طور مثال معمولا درمان با براکت های شفاف به علت مشکلات تکنیکی معمولا بیشتر طول میکشد. یکی از علت هایی که باعث این مشکل می شود این است که چون این براکت ها به شکستن حساس تر می باشند. لذا معمولا متخصص ارتودنسی نیروی ضعیف تری اعمال می کند که باعث کند شدن درمان می شود. همچنین شکستن های بیشتر این نوع براکت ها هم روند درمان را کند می کند.
به علت حجیم تر بودن براکت های شفاف امکان آزرده کردن بافت نرم لب و گونه هم بیشتر می باشد. همچنین درمان ارتودنسی با براکت های شفاف هزینه بیشتری از براکت های فلزی دارد.
از معایب دیگر این است که با وجود استفاده از سیم های فلزی به صورت کامل ارتودنسی نامرئی محسوب نمی شود. درنهایت موادی که در این براکت ها از آن ساخته می شوند می تواند از آلومینامونوکریستال باشد که شفاف تر است. یا از نوع پلی کریستال باشد که سفیدتر می باشد. البته انواع پلاستیکی هم قبلا وجود داشت که به علت مشکلات زیاد از بازار درمان ارتودنسی حذف شد.
در نهاین توصیه ما به شما این است که از متخصص ارتودنسی خود مزایا و معایب هر یک از این روش ها را بخواهید و نظر ایشان را در اولویت قرار دهید.
در ارتودنسی برای حرکت دادن دندانها از نیروی ملایم استفاده می شود این نیرو از طریق سیم های که فنریت بالایی دارند تامین می شود و از طریق براکت هایی که به دندانها چسبانده شده اند به دندان و استخوان اطراف ریشه دندان منتقل می شود. تاثیر این نیرو بر روی استخوان به نحوی است که در جهت حرکت دندان استخوان تحلیل پیدا می کند و در جهت مخالف استخوان ساخته می شود. در حدود 100 سال از زمان ارایه اولین دستگاه ثابت ارتودنسی می گذرد. برای قرار دادن دستگاههای اولیه در یک قرن پیش لازم بود تمام دندانها از یکدیگر جدا شوند، این مسئله ناراحتی فراوانی برای بیمار ایجاد می نمود.بنابراین طبیعی بوده و هست که وسایلی طراحی شوند تا راحتی بیشتری برای بیمار و متخصص ارتودنسی فراهم کنند. بعد از ابداع اولین وسایل پیشرفت های متعددی در حوزه های مختلف رشته ارتودنسی رخ داده است بطوریکه نزدیک به صد نوع وسیله مختلف در سالیان گذشته عرضه شده است. گروهی از جدید ترین براکتهای معرفی شده به بازار براکتهایی هستند که برای اتصال سیم به براکت نیازی به کش نداشته و از طریق مکانیسم قفل وبستی که درآنها تعبیه شده است سیم به براکت متصل می شود.این گروه از براکت ها به براکت های selfligated مشهور هستند.از رایج ترین براکت های این گروه سیستم های ارتودنسی دیمون(Damon)، اینوویژن(In-Ovation)، اسپید(Speed) می باشند.مهمترین نکته ای که در تبلیغ این وسایل از طرف شرکت های تولیدکننده برای متخصصان ارتودنسی ارایه می شود کاهش مدت زمان ویزیت بیمار ،کاهش طول دوره درمان و کاهش نیاز به کشیدن دندان و کاهش درد و ناراحتی بیمار است. هر یک از این موضوعات موافقان و مخالفانی دارد. فایده اصلی کاهش زمان معاینه بیمار برای متخصص ارتودنسی این است که امکان درمان بیماران زیادتر و سرویس دهی به تعداد زیادتری ازبیماران را فراهم می کند. در نقطه مقابل این مسئله مطرح است که در تشخیص دقیق تر در رشته ارتودنسی صحبت کردن با بیمار جایگاه ویژه ای دارد.بسیاری از متخصصان ارتودنسی نکات مهم تشخیصی خود را در طی سلام و احوالپرسی اولیه با مشاهده حرکات لب و نحوه صحبت کردن بیمار بدون اینکه بیمار متوجه شود کشف می کنند. بنابراین گذراندن وقت بیشتر امکان کشف مشکلات بیشتری را فراهم می کند. تمام ادعاهایی که در ارتباط با یک محصول جدید ارایه می شود هنگامی از نظر متخصصان ارتودنسی تایید می شود که تحقیقا ت معتبر از سوی مراکز علمی معتبر آنرا تایید کند. تحقیقاتی که بدون در نظر گرفتن اصول تحقیق صحیح توسط تولید کننده ها انجام می شود صحیح نیست.نتیجه این بررسی نشان داد تفاوت معنی داری درادعا های اشاره شده در بین دستگاههای مختلف نسبت به یکدیگر وجود نداشت. مهمترین موضوع ،تفاوت مهارت فرد درمان کننده است بطوریکه مهارت متخصص ارتودنسی می تواند نقاط ضعف یک دستگاه را تحت پوشش قرار دهد . بنابراین این مهارت متخصص ارتودنسی است که می تواند فرد را درمان می کند نه وسیله یا سیستم خاص. گروه دیگری از وسایل جدید ،پلاک های متحرک شفافی هستند که به دلیل دید کمتر و قابل برداشت بودن توجه افراد را جلب می کنند.این وسایل بنام سیستم های Esix یا Invisalign معروف هستند.تبلیغات در مورد این وسایل بطور اغراق آمیزی درمان کوتاه و نامریی را تبلیغ می کند که به هیچ عنوان صحیح نمی باشد.اگر با دقیق ترین روش یعنی قالب گیری و ارسال به لابراتوار معتبر هم انجام شود قادر به تامین تمام حرکات دندانی نخواهد بود.هزینه تهیه پلاک ها توسط لابراتوار حداقل 2000 دلار خواهد بود که برای درمان در این سطح مناسب نیست.بهترین کاربرد این وسایل در حفظ نتایج درمان ارتودنسی ثابت است که در این مورد هم با توجه به تغییر جریان بزاق در سطح دندان ها مسئله تغییر رنگ یا پوسیدگی دندان ها افزایش می یابد
سن مراجعه ارتودنسی
شکلی که بیشتر بیماران با آن روبهرو هستند، مشکلات دندانی و نامرتبی دندانهاست. زمان مناسب برای شروع درمان ارتودنسی برای این افراد سنین 12 تا 13 سالگی است چون در این سنین دندانها در حال رویش فعال هستند اما ...در مورد بیمارانی که مشکلات اسکلتی دارند، به عنوان مثال فک بالای آنها جلوتر از موقعیت طبیعی است یا برعکس فک پایینشان عقبتر از موقعیت مناسب خود قرار گرفته است، بهترین زمان برای شروع درمان سالهای آخر قبل از بلوغ است چون میتوان از بلوغ برای درمان این ناهنجاریها استفاده کرد.
بنابراین سن 9 سالگی برای دختر خانمها و سن 11 سالگی برای پسرها را برای این گروه از بیماران توصیه میکنیم. کودکان در این سنین در اواخر دوره دندانی مختلط هستند، یعنی دورهای که هم دندانهای شیری و هم دندانهای دایمی در دهان قرار دارند و به علاوه سرعت رشد در کودکان در قله خود قرار دارد.
من اعتقاد دارم سن شش سالگی همزمان با رویش اولین دندان آسیا است، بهتر است کودک از سوی یک متخصص ارتودنسی معاینه شود تا تابلویی از آینده بیمار برای والدین تصویر شود، به این ترتیب وضعیت مشکلات بیمار در آینده به والدین گوشزد میشود و اگر قرار است در سن مشخصی اختلالی برای کودک به وجود آید، پیشبینی شده و اقدامات پیشگیری و درمانی به موقع انجام خواهد گرفت.
این مشاوره فقط با هدف هدایت والدین انجام میگیرد و لازم است درمانهای ارتودنسی معدودی از این سن آغاز شود.
مدت استفاده از پلاکها بستگی به مشکل و ناهنجاری بیمار دارد. اگر یک بیمار در سن مناسب، درمان ارتودنسی را آغاز کند، حدود 1.5 تا 2 سال طول مدت درمان ارتودنسی او خواهد بود.
البته به دنبال آن برای حفظ نتایج درمان، باید برای مدت مشخصی از دستگاهها (پلاکهای) ارتودنسی نگهدارنده استفاده کند. استفاده از این پلاکها برای حفظ و تثبیت موقعیت جدید دندانها لازم است بنابراین به صورت متداول یک درمان ارتودنسی 2 تا 2.5 سال طول میکشد.
اگر عامل مسبب ناهنجاری هنوز وجود داشته باشد، زمان استفاده از پلاکهای ارتودنسی نگهدارنده، طولانیتر میشود.
اگر استفاده نشوند، ناهنجاری دندانی خیلی سریع بازمیگردد و دندانهای ردیف شده خیلی سریع به حالت اولیه خود باز میگردند.
اُرتودنسی (Orthodentics)
یکی از رشتههای تخصصی است. این کلمه مرکب است از دو واژهٔ لاتین «ارتو» به معنای «راست» و «درست»، و «ادوس» یا مشتق آن «دنس» به معنای «دندان». ارتودنسی یکی از مهمترین رشتههای تخصصی دندانپزشکی است. همچنین اولین تخصص معرفیشده در دندانپزشکی میباشد. کار ارتودنسی بیشتر تصحیح مال اکلوژن یا جفتشدن نامناسب دندانهاست. این امر میتواند ناشی از موقعیت نادرست دندانها یا دو فک نسبت به هم باشد، یا ممکن است درجاتی از هر دو مشکل در یک فرد موجود باشد. درمانهای ارتودنسی ممکن است تنها بر تصحیح موقعیت دندانها و یا تغییر الگو و جهت رشد دو فک (درمانهای ارتوپدیک) متمرکز باشد. از جنبهٔ دیگر میتوان درمانهای ارتودنسی را به درمان با دستگاههای ثابت و متحرک تقسیم کرد. دستگاههای ثابت دستگاههایی هستند که در طول درمان نیازی به خارج نمودن آنها از دهان توسط بیمار وجود ندارد و اجزای اصلی تشکیلدهندهٔ آنها براکت و سیم میباشد. براکتها همان اجزای کوچکی هستند که توسط چسب خاصی به دندان چسبانده میشوند. در بین مردم از اصطلاح سیمکشی یا سیمبستن دندان هم برای اشاره به این عمل استفاده میشود. دستگاههای متحرک انواعی هستند که بیمار میتواند در طول درمان آنها را از دهانش خارج کند، البته گاهی این خارج نمودن ممکن است بنا بر تجویز ارتودنتیست محدود به زمانهای کوتاهی مانند زمان غذاخوردن یا مسواکزدن باشد. این نوع دستگاهها در بین مردم به «پلاک» مشهورند.